اصولا آدما از محیط اطرافشون خیلی انرژی میگیرن یا برعکس خیلی افسرده میشن
یعنی تاثیرپذیری ما از دور و برمون خیلی زیاده.
من خودم اینجوری ام
یعنی یه جورایی حس میکنم این یه ضعف باشه
ولی خب بستگی داره که تاثیراتی که میگیرم چیا باشه
آدم اگه بتونه همیشه خوبیها رو جمع کنه و از اونا انرژی بگیره و درس بگیره که عاااالیه
ولی خیلی وقتا هم متوجه نمیشیم و متاسفانه چیزهایی رو میشنویم و یا حتی میبینیم که میتونه ذهن ما رو درگیر کنه و ما رو تحت تاثیر خودش قرار بده
تا حالا دقت کردیم افرادی که بیشتر باهاشون حرف میزنیم، بیشتر اونا رو میبینیم، یا حتی بیشتر دوستشون داریم، میتونن بیشتر ما رو تحت تاثیر قرار بدن؟!
یعنی اینجوری که حتی بعضی وقتا لحن حرف زدنمون دقیقا مث اونا میشه؟!
برای من که پیش اومده.
اینکه انقدر از طرف تاثیر گرفتم که حتی تموم تکیه کلامای اونو استفاده میکردم و لحن حرف زدنم و نوع خندیدنم مث اون شده بود!
در این حد جوگیر شده بودم!
همونجا بود که حس میکردم دیگه خودم نیستم و دارم یه آدم دیگه‌ای میشم
فهمیدم که انقدر تاثیرپذیری داره به شخصیت من آسیب میزنه و اونو تبدیل میکنه به یه آدمی که شاید چندان هم جالب نباشه
از اون روز تا حالا خیلی میگذره و من دیگه الان خودمم
خود واقعیم که شبیه هیچکس نیست.
من دارم شبیه اونی میشم که خودم میخوام و مواظب اطرافیانم هستم که چقدر روی من تاثیر میذارن
دیگه اجازه نمیدم که هر کسی بیاد و باورهای منو تغییر بده
به خیلی از آدما این اجازه رو نمیدم برای همین هم تلویزیون نمیبینم!!!
والسلام
.
به وقت #4 اسفندماه
درباره این سایت